verónica vicente

A NON HISTORIA DAS ESCALEIRAS /  THE NON-STORY OF THE STAIRS

         

Todos os días pasamos por espazos de tránsito; anónimos e impersoais dificilmente habitables. Espazos banais, sen interese e desvalorizados que non chaman a nosa atención porque os facemos sempre aí e do mesmo xeito; espazos que só utilizamos para o tránsito. Pasamos entón por “non lugares”. 

As escaleiras son necesarias para a circulación de persoas coas que, a cotío, nos cruzamos ignorando itinerarios. Non serven máis que para subir ou baixar e son o espazo que media entre o público e o privado; transpórtannos dun lugar onde a mirada é transparente para todos a outro onde é opaca ou só visible a uns poucos. 

Antes, o oco das escaleiras era utilizado como un lugar común onde moradores do edificio se coñecían e enfiaban conversa e que os nenos empregaban para xogar. Hoxe é, cada vez máis, un lugar de desprazamento e non un espazo de encontro.

Verónica Vicente

  Every day we go past transit spaces; anonymous and impersonal spaces, hardly inhabitable. Banal spaces, with no special interest and not appreciated which do not attract our attention because we find them always there and we cover them in the same way; spaces only used for transit. We  then pass by the “non places”.

The stairs are necessary for the transfer of people with whom we often run into, ignoring the itineraries. They are only suitable for going up or down and they constitute the space which mediates between the audience and the private sphere; they take us from a place where the looks are transparent for everyone to another where they turn out to be opaque and only a few can see.

In the past, the stairwell was used as a common place where the inhabitants of the building met each other and stroke up a conversation and where children used to play. Nowadays it is more and more a place for transfers and no more a meeting point.

 Verónica Vicente

DATOS PERSSOAIS

 Tomiño 1988, graduouse este ano en Belas Artes na Facultade de Pontevedra.

 Páxina de  A Nosa Terra, verán 2010

Unha resposta to “verónica vicente”

  1. Carlota Says:

    Noraboa Roni!!!
    Son unhas fermosas fotografías cunha fermosa historia de fondo.
    Viva a nostalxia dos non lugares!

Deixar un comentario